Μόνο οι ανάγκες εξυπηρέτησης του χρέους για το 2017, πέραν των άλλων πληρωμών, ξεπερνούν τα 15 δισ. ευρώ. Και πέφτουν κυρίως στη μετά το Πάσχα περίοδο με συγκεντρωμένες μεγάλες πληρωμές τον Απρίλιο και τον Ιούλιο.
Τις πληρωμές αυτές το ΥΠΟΙΚ δεν μπορεί να τις αντιμετωπίσει με έσοδα από τον προϋπολογισμό αν δεν υπάρξουν εκταμιεύσεις από το δάνειο του ESM. Συγκεκριμένα στο δεύτερο τρίμηνο του έτους οι πληρωμές ξεπερνούν τα 3 δισ. ευρώ και το τρίτο τρίμηνο με “βαρύ” μήνα τον Ιούλιο, αγγίζουν τα 9 δισ. ευρώ.
Με άλλα λόγια η εξυπηρέτηση του χρέους απαιτεί ένα καθαρό ποσό της τάξης των 12 δισ. ευρώ μέσα σε ένα εξάμηνο.
Οι πληρωμές αυτές δεν θα είχαν πρόβλημα αν είχε ολοκληρωθεί η β’ αξιολόγηση (προβλεπόταν για το β’ εξάμηνο του 2016) και είχε αρχίσει η συνδεδεμένη με την αξιολόγηση αυτή εκταμίευση του ποσού των 6,1 δισ. ευρώ.
Το ποσό αυτό των 15 δισ.. ευρώ ως ανελαστική υποχρέωση (κυρίως αφορά λήξεις ομολόγων που έχουν οι κεντρικές τράπεζες, οφειλές προς ΔΝΤ και ομόλογα προς τρίτους) αποτελεί το βασικό δίλημμα της κυβέρνησης όσον αφορά τη στάση της έναντι αφενός της β’ αξιολόγησης και αφετέρου της πίεσης για να δεχθεί τα επιπλέον μέτρα που ζητά το ΔΝΤ αφού οι ευρωπαϊκοί θεσμοί επιμένουν σε πρωτογενή πλεονάσματα 3,5%.
Να σημειωθεί εδώ ότι οι προβλεπόμενες εκταμιεύσεις από τον ESM για το τρίτο ελληνικό πρόγραμμα μέσα στο 2017 είναι της τάξης των 18,2 δισ. ευρώ στα οποία συμπεριλαμβάνεται τόσο η εξυπηρέτηση του χρέους όσο και οι ληξιπρόθεσμες πληρωμές προς τρίτους.
Η πίεση, ειδικά μετά την κατά τις πληροφορίες άκαρπη συνάντηση με την κα Μέρκελ, έχει δημιουργήσει ένα οικονομικό-πολιτικό αδιέξοδο το οποίο σε κάθε περίπτωση πρέπει να έχει λυθεί το αργότερο μέχρι τις αρχές Μαρτίου.
Τότε συμπίπτουν δύο “ημερομηνίες” στις οποίες η κυβέρνηση έχει επενδύσει το σύνολο των προσδοκιών της για να αποφύγει την προσφυγή σε “πολιτικές” λύσεις (όπως π.χ. εκλογές τις οποίες αποκλείουν σε όλους τους τόνους τα κυβερνητικά στελέχη).
Η πρώτη αφορά την οριστικοποίηση των στοιχείων της δημοσιονομικής πορείας για το 2016 οπότε αποκτά – θετικά ή αρνητικά – κάποια επιχειρήματα στον διάλογο για το ύψος των πρωτογενών πλεονασμάτων και έτσι την διένεξη για τις απαιτήσεις του ΔΝΤ και της Ευρωζώνης.
Η δεύτερη αφορά την οριστικοποίηση της στάσης του ΔΝΤ και την γενικότερη στρατηγική του μετά την ανάληψη της προεδρίας από τον Τραμπ. Οι ΗΠΑ είναι μεγαλύτερος μέτοχος του Ταμείου και αναμένεται ότι οι αλλαγές που θα γίνουν συνολικά στην εξωτερική πολιτική της Ουάσιγκτον θα επηρεάσουν και την πολιτικής στάση του Ταμείου.
Στην Ουάσιγκτον παρ’ ό,τι επισήμως αρνούνται κάθε σχετικό συσχετισμό εν τούτοις ανεπισήμως παραδέχονται ότι “αναμένεται με ιδιαίτερο ενδιαφέρον για το πώς θα διαμορφωθεί η στάση των ΗΠΑ στο ΔΣ του IMF μετά την ανάληψη της νέας κυβερνητικής ομάδας στον Λ. Οίκο…”.
Στο πλαίσιο αυτό στην κυβέρνηση η τακτική που έχει επιλεγεί, είναι “διαπραγμάτευση, αναμονή και πολιτική ετοιμότητα…”.
Του Γ. Αγγέλη
capital.gr
