Έχουν περάσει πλέον οκτώ έτη από την τελευταία παγκόσμια οικονομική κρίση όπου οδήγησε την Ελλάδα σε καθεστώς αδυναμίας αποπληρωμής των δανείων της με τη γνωστή συνέχεια. Σε όλο αυτό το διάστημα, οι διαδοχικές Ελληνικές κυβερνήσεις φαίνεται να πορεύτηκαν χωρίς σχέδιο εξόδου από την οικονομική κρίση, καταναλώνοντας πολύ περισσότερο χρόνο στο να δείξουν, προς τον Ελληνικό λαό, τους ξένους δανειστές ως τη μοναδική αιτία των ελληνικών παθών, ενώ ταυτόχρονα προσπαθούσαν για την πολιτική τους επιβίωση. Όμως, ο χρόνος πλέον μετράει αντίστροφα, και είναι πολύ πιθανό εντός των επόμενων χρόνων να δούμε μια νέα κύρια οικονομική κρίση στο εξωτερικό, με δυσμενείς φυσικά επιπτώσεις για την εύθραυστη Ελληνική οικονομία, η οποία με βάση τους ρυθμούς που κινείται σήμερα δεν φαίνεται ότι θα έχει καταφέρει να σταθεροποιηθεί προς ένα καθεστώς βιώσιμης μεσοπρόθεσμης ανάπτυξης.
Το ανησυχητικό για την Ελληνική οικονομία, σε όλο αυτό το χρονικό διάστημα των οκτώ ετών, είναι οι χαμηλές- ή και αρνητικές- (ξένες) επενδύσεις που σε συνδυασμό με την αδυναμία αποταμίευσης του Ελληνικού πληθυσμού οδηγούν σε αμφιβολίες για τη δυνατότητα της χώρας να οδηγηθεί σε δυνατούς αναπτυξιακούς ρυθμούς. Ήδη, για το τρέχον έτος έχουμε αναθεώρηση προς τα κάτω, από την Ελληνική Κυβέρνηση, των προβλέψεων για αύξηση του ΑΕΠ. Μάλιστα, η ΕΛΣΤΑΤ αυτή την εβδομάδα ανακοίνωσε ότι με βάση τα διαθέσιμα εποχικά διορθωμένα στοιχεία, το ΑΕΠ σε όρους όγκου στο α΄ τρίμηνο 2017, παρουσίασε, σε σύγκριση με το α΄ τρίμηνο του 2016, μείωση κατά 0,5%.
Αυτή η εξέλιξη είναι φυσιολογική αν σκεφτεί κανείς μια σειρά από δεδομένα της Ελληνικής οικονομίας, όπως είναι για παράδειγμα, η υψηλή φορολόγηση επιχειρήσεων και φυσικών προσώπων, η αδυναμία των τραπεζών για χορήγηση δανείων, η διατήρηση της γραφειοκρατία και γενικά ενός υψηλού δημόσιου τομέα, ο αργός ρυθμός μεταρρυθμίσεων και ιδιωτικοποιήσεων, αλλά και η παρεμπόδιση μεγάλων επενδύσεων (π.χ. Ελληνικό). Η λίστα μπορεί να είναι ατελείωτη, αλλά σημασία έχει ότι αυτά τα «βαρίδια» είναι που στο τέλος της ημέρας παρεμποδίζουν την αύξηση των ιδιωτικών επενδύσεων και κατ’ επέκταση την άνοδο του ΑΕΠ με θετικό αντίκτυπο και ως προς το εξωτερικό χρέος της χώρας.
Γιατί δεν πρέπει να έχει κανείς αμφιβολία ότι αξιοσημείωτη και συνεχής αύξηση του ΑΕΠ (που είναι το ζητούμενο για την έξοδο της χώρας από την κρίση) για μια χώρα του μεγέθους της Ελλάδας δεν πρόκειται να συμβεί ποτέ μόνο μέσα από διακρατικές επενδυτικές συμφωνίες.
Φυσικά τα αρνητικά στοιχεία είναι πολλά όσον αφορά τα δεδομένα της Ελληνικής οικονομίας, όμως όλα αυτά συγκλίνουν προς ένα κοινό σημείο, το οποίο έχει να κάνει με την έλλειψη επενδύσεων στη χώρα, ξένων και εγχώριων. Σύμφωνα με την οικονομική θεωρία για τις ξένες επενδύσεις, αυτές ενισχύουν το απόθεμα κεφαλαίου (το οποίο είναι απόλυτα απαραίτητο για την έξοδο από την κρίση) και δημιουργούν νέες θέσεις εργασίας στη χώρα υποδοχής (μεταξύ άλλων). Από την άλλη πλευρά, για την ενίσχυση των εγχώριων επενδύσεων, σημαντική είναι η αποταμιευτική δυνατότητα των φυσικών προσώπων και επιχειρήσεων σε μια χώρα. Όμως για την Ελλάδα αυτή η δυνατότητα έχει μειωθεί στο μισό όπως χαρακτηριστικά επισημαίνεται και από την 5η Ενδιάμεση Έκθεση του Γραφείου του Προϋπολογισμού του Κράτους στη Βουλή.
Συμπερασματικά, το μέγεθος της Ελληνικής κρίσης, όπως έχει εξελιχθεί και από τις πράξεις ή παραλήψεις όλων των πλευρών καθ’ όλη τη διάρκεια αυτής, ορίζει ως κρίσιμο παράγοντα για τον τερματισμό της την υιοθέτηση τολμηρών διαρθρωτικών αλλαγών για τη βελτίωση του επενδυτικού και επιχειρηματικού περιβάλλοντος. Βέβαια, σε αυτό το στοιχείο θα πρέπει πλέον να προσθέσουμε και την ανάγκη αναδιάρθρωσης του χρέους σε βαθμό που να μπορεί πλέον η Ελλάδα να το εξυπηρετεί μέσω αγορών.
-Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα “Σύμβουλος Επιχειρήσεων”- Πάτρα, 18.05.2017, αρ. φύλλου 1007
Γράφει: Ο κ. Λαυρέντιος Βασιλειάδης είναι Διδάκτωρ Περιφερειακής
-Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα “Η Γνώμη”- Πάτρα, 09.05.2017, αρ. φύλλου 4538
